Nog een keer kwamen we als gemeenteadviseurs van de Protestantse kerk bij elkaar. Veel onderling gesprek over wat was en wat ons te wachten staat. Maar in de kapel van Hydepark vierden we ook. Samen deelden we het verdriet, de dankbaarheid, het vertrouwde en het nieuwe… En toen zag ik de lamp: daar zaten we met elkaar voor de laatste keer. De balken van het plafond bogen zich als armen om ons heen en een gevoel van geborgenheid overviel me. We zijn en blijven geborgen in Gods ‘armen’, een troostrijke gedachte. Eenmaal thuis zie ik er een gezicht in:
Waar we ook gaan, we raken niet uit het zicht van de Ene. Nee, helder is het allemaal niet, maar met dit vertrouwen kan ik het nieuwe jaar in.